Nie zawsze jest nam do śmiechu,
nie zawsze do radości,
gdy nagle spadają smutki,
gdy piętrzą się trudności
i szare chmury przykrywają niebo,
niebo naszego szczęścia,
niebo naszej pogody,
niebo otuchy,
nadziei i wiary,
niebo – odblask Boga…
Trudno wykrzesać radość!
Trudno rozwinąć żagle,
odrodzić się w powiewie wiatru,
gdy męczy udręka…
I wtedy…
Uparcie wracam do myśli,
którą tak często wyrażam…
Przywołaj w pamięci Chrystusa!
To dar Nieba doniosły,
tak niesłychanie piękny!
To dar największy!
Przywołaj Go w swoim sercu!
Wpis: 15 października g. 16.00
