Każdego dnia Pan Bóg daje nam okazję (i szansę) stawania się lepszym człowiekiem, lepszym od samego siebie. Wystarczy tylko spojrzeć w głąb siebie i dostrzec to wszystko, co niepiękne, co razi obłudą, nieprawdziwością, zbyt dobrym mniemaniem o sobie… To taki codzienny rachunek sumienia i pewnego rodzaju sąd nad samym sobą. To bardzo pomaga w kształtowaniu swojej osobowości. Jaki/jaka jestem, a jaki/jaka pragnę być? Jak mnie widzą inni? To pytanie jest bardzo ważne, bo przecież nie żyjemy gdzieś w odosobnieniu, ale wśród ludzi, bardzo konkretnych. Nie wszystkich musimy lubić, ale skoro życie postawiło ich na mojej drodze, to znaczy, że w jakiś sposób są mi potrzebni. Niekoniecznie w konkretnej sytuacji, ale w wymiarze intelektualnym, moralnym, duchowym…  

Warto sobie postawić pytanie, co mogę od nich zaczerpnąć, czego mogę się od nich nauczyć, bo nikt z nas nie jest absolutną doskonałością, zawsze mamy jakiś niedostatek – czy to w rozumowaniu, w jasności umysłu czy sposobie oceniania ludzi i sytuacji, czy w intelekcie, czy też w konkretnych cechach charakteru. Można by mnożyć...

Ale także warto postawić sobie pytanie, co mogę ofiarować tym, których życie stawia na mojej drodze. Niekoniecznie w sferze materialnej, ale takiej zwyczajnej międzyludzkiej. Zawsze w cenie jest dobre słowo i uśmiech. Nie szczędźmy ich dla nikogo! Nic nie kosztują, ale są bezcenne! I jakże potrzebne każdemu z nas, zwłaszcza tym, którzy stracili sens życia, których dopadła choroba, a w ostatnim czasie – tak popularna depresja.

Nie pamiętam, czy już o tym pisałam, najwyżej powtórzę. Któregoś dnia wracałam ze sklepu – zamyślona i raczej smutna. W jednym z mijanych ogrodów pracowała starsza pani. Pozdrowiłam ją i uśmiechnęłam się, mimo że jej nie znam. Odwzajemniła mój uśmiech i – co usłyszałam? - że mam ładny uśmiech. Nie wiem, czy tak jest w rzeczywistości, ale te słowa były jak miód!

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie i uśmiechając się, życzę Wam dobrego, radosnego dnia! Mimo kiepskiej aury!

 

Wpis: 23 sierpnia godz. 9:00