Wśród wielu wierszy, jakie udało mi się napisać na przestrzeni minionych lat, są dwa szczególnie mi bliskie, bo wyrażają moją miłość (choć bardzo nieudolną!) do Pana Jezusa oraz radość z racji tej Najświętszej Obecności. Oto one:

Mały kawałku Chleba,

jak wiele dla mnie znaczysz!

Hostio przenajświętsza,

lśniąca najczystszą bielą,

tak niepozorna a taka wielka,

lśnisz bielą na ołtarzu.

W kapłańskich dłoniach

przemieniasz się w Chleb Życia!

Jesteś moją siłą w zmaganiach,

jesteś bezgraniczną radością,

jesteś moją największą miłością!

Zamykam Cię w skrytości serca

i wielbię w najgłębszej ciszy.

Ciągle mnie zachwycasz

i – wierzę, że mnie słyszysz,

Jezu, ukryty w kawałku Chleba!

Wystarczy, że jesteś, że słuchasz!

Niewiele mówić potrzeba.

Za wszystko mi wystarczasz!

Bo Twoja miłość tak wielka,

Twa dobroć nieogarniona

Twa przyjaźń święta i piękna!

Kocham Cię , Jezu!

Hostio Najświętsza, bądź uwielbiona!

*

Gdy Pan Jezus jest w sercu,

wszystko wokół pięknieje…

Szarzyzna zmienia się w błękit,

Słońce jaskrawo złotem świeci

i błękitu nieba kawałek odsłania,

Księżyc słońcu nisko się kłania,

Radośnie śpiewa kos w moim ogrodzie,

I bardziej przyjaźnie uśmiechamy się co dzień.

Szara wstęga ulicy zdaje się srebrzysta,

Łzy są jakby mniej słone,

krzyże jakby lżejsze,

choć wcale nie krótsze ani wcale mniejsze;

Ciemność jakby jaśniejsza,

Samotność mniej samotna,

Cierpliwość bardziej cierpliwa,

Pokora cicha, wcale niechełpliwa,

Radość tak przedziwnie radosna,

Bo wraz z Jezusem w sercu gości wiosna…

Wiosna marzeń i nowych nadziei,

co złość w piękno i dobro przemieni!

To wszystko Chrystus w swej miłości sprawia!

Czy cię ta miłość nie zastanawia?                                   

 

Wpis: 22 sierpnia godz. 12:12