Co pewien czas
powtarzam słowa, ułożone kilka lat temu. Ciągle są aktualne – mimo niepogody i wiatru, co przenika do szpiku
kości, mimo szarugi i strug spływających smętnie po szybach, mimo smutków codzienności…
Gdy Pan Jezus
jest w sercu,
Wszystko ma
kolor nieba!
Szarzyzna
zmienia się w błękit…
Słońce jaskrawo
złotem świeci
i błękitu nieba
kawałek odsłania…
Księżyc słońcu
nisko się kłania…
Radośnie świergoczą
wróble w ogrodzie…
I bardziej
przyjaźnie uśmiechamy się co dzień…
Szara wstęga
ulicy zdaje się srebrzysta…
Łzy są jakby
mniej słone,
krzyże jakby
lżejsze,
choć wcale nie
krótsze ani wcale mniejsze…
Ciemność jakby
jaśniejsza…
Samotność mniej
samotna…
Cierpliwość
bardziej cierpliwa,
pokora cicha,
wcale niechełpliwa…
Radość tak
przedziwnie radosna…
Bo wraz z
Jezusem w sercu gości wiosna…
Wiosna marzeń i
nowych nadziei,
co złość w
piękno i dobro przemieni…
To wszystko
Chrystus w swej miłości sprawia!
Czy cię ta
miłość nie zastanawia?
Wpis: 5 stycznia godz. 11:14
