Nawrócenie to pełne i szczere
przylgnięcie do Chrystusa i do Jego Ewangelii poprzez wiarę. Przez nawrócenie
człowiek zbliża się do świętości Boga oraz odnajduje własną wewnętrzną prawdę, zakłóconą i naruszoną przez grzech. Doznaje też
wyzwolenia w głębi własnego człowieczeństwa i odzyskuje utraconą przez grzech
radość. Nawrócenie jest procesem, trwającym przez całe życie, polega na
przechodzeniu od życia wedle ciała do życia wedle Ducha. Perspektywą dla
nawrócenia jest dążenie do świętości. Dzięki procesowi nawrócenia
człowiek zmierza do stałego rozwoju ku lepszemu. Przyznanie się do grzechu –
rozpoczynające proces nawrócenia – jest możliwe dzięki poznaniu siebie w
świetle wiary i rozpoznaniu wartości człowieka w oczach Bożych. Nawrócenie jest
związane z pojęciem pokuty; stanowi ono jej owoc. Jest też nierozłącznie
związane z pojednaniem [, otwierającym drogę do
serca. Proces nawrócenia prowadzi do pojednania z Bogiem i przyjęcia Jego
łaski. Pojednanie ma wymiar sakramentalny, zakorzeniony w chrzcie wzywającym do nowości życia. W sposób istotny
nawrócenie wyraża się w przyjęciu sakramentu pokuty. Nawrócenie ludzkiego serca
jest bowiem nieodzownym warunkiem uzyskania przebaczenia grzechów. Prawdziwe
nawrócenie obejmuje wewnętrzny żal oraz szczere i mocne postanowienie poprawy.
Nawrócenie wymaga nieustannej świadomości zależności od Boga i przemijalności
rzeczy ziemskich. Pokutny wymiar życia chrześcijanina prowadzi go do postawy czuwania nad
sobą, wyraża się zdolnością do wyrzeczeń, by mógł on przychodzić innym z pomocą.
Wielki Post –
przez liturgię słowa i obrzędy – ukazuje Chrystusa wzywającego do pokuty i
gotowego do oddania życia za grzeszników. Odpowiedzią chrześcijanina na
głoszenie męki i zmartwychwstania jest przemiana życia, upodabniająca go do
Jezusa. (Jan Paweł II)
