Co to znaczy i jak być pokornym w
codziennym życiu?
Jak to osiągnąć? Czym jest brak pokory?
Spróbujmy to ująć w pewne prawdy i
wskazania.
*Oprzyj się pokusie ciągłego stawiania
siebie w centrum. Zachowaj równowagę w rozeznaniu, co jest dobre dla
ciebie, ale też dla innych. Unikaj słów, w których czułoby się wyniosłość z
racji na przykład swojej inteligencji, talentów, umiejętności czy też różnych
osiągnięć – pamiętając, że wszystko zostało nam podarowane z Góry. Nic nie mamy
sami z siebie!
*Bądźmy wrażliwi na opinię innych, bo
nie zawsze mamy rację; uznajmy, że możemy się mylić. Zatem z szacunkiem i uwagą
słuchujmy zdania innych, nie lekceważmy ich zdania.
*Mówmy sobie w duchu: Nie jestem taka
ważna/taki ważny!
*Przyznawajmy się do błędów. Błądzenie
jest nieodłączną częścią życia. Jeśli będziemy je odbierać jako cenne lekcje od
życia, wzmocnimy się psychicznie. Pokażemy, że wiemy, co to jest pokora,
i wiemy, jak być pokornym. Bądźmy surowymi sędziami swoich (a nie cudzych)
uczynków. Nieustanne korygowanie własnego postępowania jest prawdziwym źródłem
pokory i doskonałości chrześcijańskiej. Uczmy się stawania w prawdzie o sobie.
Umiejmy tę prawdę przyjąć od innych osób. Jest to niekiedy bolesne, ale może
konieczne dla ujrzenia siebie w prawdziwym świetle.
Na tym polega pokora, jeżeli odbieram jakąś
uwagę jako dobro, bo jestem wdzięczny, że ktoś zauważył moją słabość i pozwolił
mi odkryć prawdę o mnie. Ważne jest, że wiem, co mam w sobie zmienić. „Dziękuję,
że zwróciłeś mi uwagę!
Wpis: 24 maja godz. 9:30
