Idzie WIOSNA, nieśmiało rozglądając się
wokół…
Budzi do życia parki, ogrody i las…
Lekkim powiewem muska twarze
i szepce: czas przebudzenia, nadszedł
czas!
Jeszcze w szarej sukience,
jeszcze bez wianka na głowie,
jeszcze niepewna swego miejsca
i miejsca wśród ludzi, w ich sercach…
Wyciąga lękliwie ramiona
do Ciebie i do mnie, do wszystkich!
Przyjmijmy ją z wielką radością,
by zamieszkała wśród nas!
Na zawsze!
Wpis: 10 lutego
godz. 14:05
