To orędzie Matki Bożej jest ciągle aktualne:

„Jestem z wami (…) i chcę was przekonać, że Bóg, wasz Ojciec, jest jedyną drogą, jedyną prawdą, jedynym życiem. Pragnę wam wskazać drogę do życia wiecznego, dopomóc w pogłębianiu waszej wiary. Weźcie różaniec, zgromadźcie wokół siebie wasze dzieci i całą rodzinę. Taka jest droga do zbawienia. Dawajcie dzieciom dobry przykład; bądźcie wzorem dla tych, którzy nie wierzą. Nie osiągniecie szczęścia na ziemi ani w niebie, jeśli wasze serca nie staną się czyste i pokorne, i nie zachowacie Bożych przykazań.(…)

Przychodzę prosić was o pomoc: Połączcie się ze Mną w modlitwie za niewierzących. Tak mało Mnie wspomagacie. Tak mało w was gotowości do miłosierdzia i miłości dla waszych bliskich. Przecież Bóg obdarzył was miłością i pokazał, jak przebaczać innym i ich miłować.  Pojednajcie się i oczyśćcie wasze dusze. Weźcie różaniec i odmawiajcie go. Znoście cierpliwie wszystkie wasze cierpienia. Pamiętajcie, że Jezus cierpliwie za was poddał się męce. Pozwólcie Mi być dla was Matką, prowadzić was do Boga i do życia wiecznego.

Niewierzącym nie narzucajcie swej wiary. Świadczcie o niej przykładem i módlcie się za nich. Dzieci Moje, módlcie się!" (Orędzie Matki Bożej w Medjugorje z 2 lutego 1990)

 

Wpis: 30 listopada godz. 9:30

 

Dlaczego piszę? 

To pytanie postawiłam samej sobie prawie dwanaście lat temu – w odpowiedzi na liczne pytania. Myślę, że dzisiaj odpowiedź jest bardzo podobna, jeżeli nie taka sama!

Na pewno z potrzeby serca! Człowiek musi usłyszeć jego głos, ukryty gdzieś głęboko i trzeba mu pozwolić się ujawnić, by lepiej poznać samego siebie. Słowa są nośnikami duszy. Czasami nosimy w sobie myśli – mniej lub bardziej odważne, mniej lub bardziej słuszne… Jeżeli pozwolimy im „ujrzeć światło dzienne”, to łatwiej będziemy mogli zweryfikować ich prawdziwość i sens. To właśnie dlatego poeci piszą wiersze, by przekazać, co im w duszy gra…

Ja też piszę o tym, co w mojej duszy gra… Odczuwam ogromną potrzebę, by dzielić się słowem, swoimi przemyśleniami, wątpliwościami, by usłyszeć samą siebie…

A co tak naprawdę mi w duszy gra? Trudno tak do końca się obnażyć na szerokim forum, odpowiem zatem słowami ks. Jana Twardowskiego: „Często czułem, że byłem prowadzony przez Kogoś dla mnie bardzo życzliwego. Wszystko to, co wydawało mi się niesprawiedliwe, krzywdzące, zawsze obracało się ku dobremu. Świadomość obecności Boga w moim życiu jest dla mnie źródłem optymizmu. Nie wyobrażam sobie życia bez wiary. Wyraźnie widzę znaki Boga w życiu. Kochać Boga - to pokochać całym sercem łamigłówkę! życia, jaką On nam układa.”

 Kocham tę łamigłówkę, chociaż niekiedy nie znajduję jej rozwiązania

Wpis: 29 listopada godz. 17:05

 

Ogrzać się w promieniach Bożego Miłosierdzia! Ta myśl zaświtała mi w czasie dzisiejszej Eucharystii. Czyżby dlatego, że mróz jakby ograniczył nasze życiowe poruszanie, a dotkliwy ziąb przenika do szpiku kości?

Pamiętamy z dzieciństwa baśń Andersena o chłopcu, do którego oka Królowa Śniegu wrzuciła odłamek czarodziejskiego zwierciadła, sprawiając tym samym, że Kaj stał się zupełnie innym dzieckiem – złym, nieczułym, obojętnym i niemiłym - jakby zlodowaciało mu serce.

Zapewne każdy z Was powie, jaki związek ma ta baśń z refleksją o Panu Jezusie? Zapewne nie bezpośredni, ale ma wymiar symboliczny. Bo przecież Kaj – to nie jedyny człowiek, chodzący na tym świecie, którego serce zlodowaciało. Czytaj: zrobiło się nieczułe, bezduszne i złe… Kochająca go Gerda postanowiła odszukać przyjaciela za wszelką cenę; pokonała tysiące trudności, by nie tylko go odnaleźć, ale odmienić zło, które zasiała zła Królowa Śniegu.

Wszystkie baśnie – poza ciekawą treścią – mają głębsze przesłanie. Baśń o Kaju i Gerdzie ma szczególną wymowę. Nietrudno ja odczytać! Jest bowiem TAKI KTOŚ, kto nieustannie nas szuka! Pozwólmy MU się odnaleźć!

 

Wpis: 28 listopada godz. 10:50  

O niezwykłej wartości Komunii świętej

 

„Wielu podróżując do różnych miejsc dla oddania czci relikwiom świętych, z podziwem słuchają o ich chwalebnych czynach, oglądają ich wspaniałe kościoły, całują święte kości owinięte w jedwab i złoto.

A oto tu, przy mnie, na ołtarzu, obecny jesteś Ty, Boże mój, święty nad świętymi, Stwórca ludzi i Pan aniołów. (…) W Przenajświętszym Sakramencie jesteś cały obecny, Bóg mój i Człowiek, Jezus Chrystus; tu też każdy otrzymuje obfity owoc na wieczne zbawienie, ilekroć przyjmie Cię godnie i pobożnie. Tu nie kieruje nikim lekkomyślność, ciekawość czy zmysłowość, lecz silna wiara, pobożna nadzieja i szczera miłość. (…)

Jak  słodko i łaskawie troszczysz się o wybranych, Stwórco świata, dając im siebie samego na pokarm!

Tylko prawdziwi wierni Twoi, którzy przez całe życie dążą do poprawy, czerpią często z tego najdostojniejszego sakramentu wielką łaskę pobożności i umiłowania cnoty. (…)

Ten Sakrament daje duszy łaskę Ducha Świętego, przywraca jej utracona cnotę i odnawia piękno zeszpecone grzechem. Moc tej łaski bywa niekiedy tak wielka, że z pełni pobożności udzielonej duszy czerpie nie tylko duch, ale i wątłe ciało.” (Tomasz a’Kempis „O naśladowaniu Chrystusa”)

 

Wpis: 27 listopada godz. 12:30

Dzisiaj znowu został przypomniany Carlo Acutis – najmłodszy wśród błogosławionych. Okazją była 38. rocznica Światowych Dni Młodzieży. Pisałam już o tym chłopcu, gdy został ogłoszony błogosławionym – „błogosławionym w bluzie i dżinsach”.

Jest to – myślę, że nie tylko dla mnie! – tak fascynująca postać, że trzeba koniecznie o nim przypominać! Nie tylko dzisiaj, ale może nawet każdego dnia, zostawił nam bowiem bardzo cenne przesłanie. To chłopiec na dzisiejsze czasy – młody, kochający życie, geniusz internetu, który uważał za doskonałe narzędzie szerzenia wiary. To właśnie tam opowiadał o cudach eucharystycznych młodzieży całego świata. Urzekał swoim młodzieńczym zapałem, czystością serca, autentyczną pobożnością i miłością Pana Jezusa. Warto wspomnieć, że na kształtowanie jego religijności miała wielki wpływ polska opiekunka!!! Mnie osobiście urzeka jego wielka miłość do Najświętszej Eucharystii, w której uczestniczył każdego dnia, przyjmując Pana Jezusa do serca. To On był jego siłą w zmaganiach z ciężką chorobą – nieuleczalną białaczką.

Dziś świat powtarza jego słowa: Eucharystia to moja autostrada do nieba.

Nasuwa się nieodparcie refleksja, że tak często szukamy wsparcia, siły w zmaganiach, nie znajdując jej wśród ludzi, a jakże rzadko zwracamy się o tę pomoc do Pana Jezusa!

Kochany Carlo, ucz nas miłości do Eucharystii!

 

Wpis: 26 listopada godz. 16:50 

Powtarzam słowa sprzed lat...

 

Entuzjazm przystoi osobie w każdym wieku… Bo czymże jest entuzjazm - pytam.

Jest radością, bo żyję i mam tysiące możliwości w kształtowaniu siebie i swego losu.

Jest ciągłym podążaniem ku Światłu.

Jest ufnością złożoną w Chrystusie.

Jest wiarą, że nie wszystko, co złe, musi mnie ranić.

Jest miłością życia – z wszystkimi jego urokami i zmartwieniami.

Jest akceptacją ludzi, kimkolwiek są i cokolwiek znaczą…

Jest zgodą na własne życie.

Jest pełnym przekonaniem, że dane mi życie nie jest nieudane, bo Pan obdarza mnie tysiącem łask.

Jest nadzieją, bo nawet w najciemniejszym tunelu kiedyś zapali się światełko.

Jest szczęściem – mimo trudów i klęsk, bo zawsze mogę się podnieść!

Jest błogosławieństwem, bo wiem, że ze mną kroczy Chrystus.

Jest – powtarzam za św. Tomaszem z Akwinu - zdolnością dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych miejscach i niespodziewanych zalet w ludziach!

I wreszcie – entuzjazm jest wielką łaską, którą nie tylko warto dostrzec, ale i dzielić się nią z każdym człowiekiem.

Wpis: 25 listopada wieczorem 20:24

Bardzo często przywołuję poniższe słowa:

 

„O pokoro, piękny kwiecie, widzę jak mało dusz cię posiada – czy dlatego, żeś taka piękna, a zarazem trudna, aby cię zdobyć? O tak, i jedno, i drugie. Sam Bóg w niej znajduje upodobanie. Nad duszą pokorną są uchylone upusty niebieskie i spływa na nią łask morze. O, jak piękna dusza pokorna; z jej serca wznosi się jak z kadzielnicy woń wszelka i nader miła, i przebija obłoki, i dosięga Boga samego, i napełnia radością Jego Najświętsze Serce. Takiej duszy Bóg nic nie odmawia; taka dusza jest wszechwładna, ona wpływa na losy świata całego; taką duszę Bóg wywyższa aż do tronu swego, a im ona więcej się uniża, tym Bóg więcej się ku niej skłania, ściga ją swymi łaskami i towarzyszy jej w każdym momencie swą wszechmocą. Taka dusza jest najgłębiej z Bogiem zjednoczona.

O pokoro, zakorzeń się głęboko w całej istocie mojej. O Dziewico najczystsza, ale i najpokorniejsza, dopomóż mi zdobyć głęboką pokorę. Teraz rozumiem, dlaczego jest tak mało świętych, bo mało dusz jest głęboko pokornych.” (Dz.  1306, św. Faustyna Kowalska)

Jakże piękna jest prawdziwa pokora! Ale jak bardzo trudna!!!

 

Wpis: 25 listopada godz. 15:15

Wsłuchajmy się w te słowa:

 

Jestem Światłem, a ty Mnie nie widzisz!

Jestem Drogą, a ty Nią nie idziesz!

Jestem Prawdą, a ty Mi nie wierzysz!

Jestem Życiem, a ty Mnie nie szukasz!

Jestem Mistrzem, a ty Mnie nie słuchasz!

Jestem Panem, a ty Mnie nie znasz!

Jestem Twoim Bogiem, a ty Mnie nie prosisz!

A więc nie czyń Mi wyrzutów jeżeli jesteś nieszczęśliwy!

(Flamandzki napis na grobowcu z 1632 roku)

Owoce Komunii świętej (2)

„Wdzięczność jest cennym owocem świętej Komunii. Wierzący zwykli odmawiać w ciszy następującą modlitwę: „Bądź pozdrowiony Panie mój i Boże! Ja jestem Twoim, a Ty jesteś moim. Lecz któż Ty jesteś a kim ja jestem? Tyś Panem nieba i ziemi, a ja marnym prochem. A jednak przybywasz do mnie! Uwielbiam Cię w najgłębszej pokorze. O, Maryjo, Matko moja, przyjdź i pomóż mi uczcić Jezusa. I wy, Aniołowie i Święci nieba, dopomóżcie mi Go wysławiać. Chwała i dziękczynienie! O, mój Jezu, jakże dawno cieszyłem się na myśl o tej chwili. Jak pragnąłem tego, by móc przyjąć Cię do serca swego! Dzięki Ci, Jezu! Chcę wraz z Maryją dziękować Ci: Wielbi dusza moja Pana, bo wielkie rzeczy uczynił mi, a Jego imię święte.” (…)

Jezus niczym błyskawica rozświetlił jej (duszy) wnętrze, przywrócił jej radość, ożywił nadzieję. Głos i obecność Jezusa przerywa milczenie. (…) Nawet jeżeli człowiek nie czuje się godny przyjęcia Pana, to On przychodzi do niego. Jedynym motywem jego przychodzenia i wchodzenia w życie człowieka jest Boża miłość, pragnienie czynienia mu dobra, sprowadzania go z dróg zła, uwolnienia go z nędzy, aby wprowadzić go na salony królestwa niebieskiego.

Cała radość człowieka, cała jego nadzieja wypływają z przekonania, że Stwórca jest prawdziwym Bogiem.(…) Bóg jest przeobfity w swojej dobroci, niewyobrażalny w swojej miłości.

Człowiek od zawsze borykał się ze swoją bezradnością w opisie Boga. (…) Pozostawał jedynie język uwielbienia i chwały, język milczenia i adoracji.

Niezdolna do opisu przymiotów Boga – dusza zdolna jest jedynie do bezgranicznej wdzięczności za obfitość otrzymanych łask – darów. Przyjmuje postawę adoracji i uniżenia przed Najwyższym. Wie, że nigdy nie była i nie będzie godna gościć Boga w swoim sercu. Jest i pozostanie na zawsze niewypłacalnym dłużnikiem nieskończonej Bożej miłości. (…) Ożywa to wszystko w obliczu przyjmowania Ciała i Krwi Chrystusa. Ponieważ człowiek jest niegodny wielkiej łaskawości i miłości Boga, może wyłącznie dziękować Mu za jego miłość. I wyrażać wielką wdzięczność Stwórcy za otrzymane dary, gdyż bez nich byłby sierotą, niezdolnym do życia, bez przyszłości. Dlatego wierzący z radosnym sercem woła: Bądź uwielbiony na wieki, Panie i Królu wszechświata!” (Z książki „Owoce Komunii świętej” autorstwa o.Zdzisława Józefa Kijasa 

 

Wpis: 23 listopada godz. 10:00 

Owoce Komunii świętej

 

Katechizm Kocioła katolickiego uczy, że Eucharystia jest źródłem i zarazem szczytem życia chrześcijańskiego. Inne zaś sakramenty wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe bogactwo duchowe Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha. Duchowe dobra są udzielane zwłaszcza tym, którzy przystępują do Komunii św. w należytym nastawieniu moralnym i duchowym. (…) Sakrament może być ważny, ale bardzo ubogi. Sakrament Eucharystii jest ważny niezależnie od dyspozycji kapłana, który go sprawuje. Potrzeba jedynie, aby działał on zgodnie z intencja Kościoła. (…) Sakrament dokonuje się ex opero operato co oznacza, że staje się przez sam fakt jego odprawiania.

Przemiana eucharystyczna, czyli konsekracja chleba i wina w rzeczywiste Ciało i Krew Zbawiciela dokonuje się dzięki słowom, które Kościół wiąże z zaistnieniem tego sakramentu. (…)

Owoce Komunii św. uzależnione są od sprawującego Eucharystię i od tych, którzy uczestniczą we Mszy św. i przyjmują święty pokarm. Kiedy Msza św. sprawowana jest przez kapłana rozmiłowanego w Panu i w sakramencie, który sprawuje, jej owocność jest większa od Eucharystii sprawowanej w pośpiechu i przez gorszącą postawę kapłana. Ważne jest to, z jakim nastawieniem i z jaką osobistą świętością kapłan celebruje Mszę św.

Owocność Komunii św. zależy także od samego wiernego. Związana jest ona z jego żywą wiarą i wewnętrzną dyspozycją.” Cdn.… ( Z książki „Owoce komunii świętej” autorstwa o. Zdzisława Józefa Kijasa)

 

Wpis: 22 listopada godz. 9:30

Korzyści płynące z przyjmowania Komunii św.

 

Kiedy uczestniczymy w Komunii Świętej, przypominamy sobie o naszej łączności z Bogiem. Chleb i wino reprezentują Ciało i Krew Jezusa Chrystusa, a kiedy je przyjmujemy, symbolicznie uczestniczymy w ofierze, którą złożył dla nas. Ten akt przyjęcia chleba i wina może:

*Wzmocnić naszą więź z Bogiem i potrzebę polegania na Nim.

*Pogłębić nasze duchowe doświadczenia: Poprzez przyjmowanie chleba i wina możemy połączyć się z ofiarą i miłością Jezusa oraz doświadczyć pogłębienia naszej relacji z Bogiem.

*Poczuć się bliżej Chrystusa: Kiedy uczestniczymy w Komunii Świętej, przypominamy sobie o miłości i ofierze Chrystusa dla nas i zbliżamy się do Niego.

*Poprzez przyjmowanie Komunii Świętej przypominamy sobie o naszej wierze w Chrystusa i możemy odnowić nasze zobowiązanie wobec Niego.

*Kiedy przyjmujemy chleb i wino, przypominamy sobie o Bożej miłości do nas i o ostatecznej ofierze, jaką Jezus złożył w naszym imieniu.

*Uczestnicząc w Komunii Świętej, możemy czerpać siłę i nadzieję z miłości i wierności Boga.

*Chociaż Komunia Święta jest przede wszystkim praktyką duchową, ma ona również fizyczne korzyści. Kiedy przyjmujemy chleb i wino, przypominamy sobie o obietnicy Chrystusa, że ​​nas podtrzyma i nakarmi.

*Przyjmując chleb, przypominamy sobie, że Chrystus jest chlebem życia i że nas podtrzyma.

*Komunia Święta daje poczucie duchowego pokarmu, odświeża duszę i odnawia nasze siły.

*Komunia Święta może również działać uspokajająco na umysł i ciało. Może to pomóc zmniejszyć stres i niepokój oraz zapewnić poczucie spokoju i komfortu, zredukować stres i niepokój.

*Możemy wykorzystać ciche chwile na refleksję nad naszą wiarą i połączenie się z Bogiem.

*Kiedy uczestniczymy w Komunii Świętej, przypominamy sobie o przebaczeniu grzechów i możemy doświadczyć duchowego uzdrowienia i odnowy.

*Przyjmowanie Komunii Świętej daje wierzącym możliwość zaangażowania się w modlitwę i medytację, odnawiając przy tym ich umysł i ciało.

*Poprzez akt przyjmowania Komunii Świętej jednoczymy się ze współwyznawcami, dzieląc to samo doświadczenie duchowe.

Komunia Święta daje chrześcijanom możliwość uczestniczenia w doświadczeniu wiary i uwielbienia, wzmacniając nasze poczucie wspólnoty.

(Wybrane fragmenty podałam ze strony: https//viralbeliver.com)

 

Wpis: 21 listopada godz. 10:00

Jak niezwykle ważna jest Komunia święta!

 

„O przedziwna i ukryta łasko Sakramentu! (…) Ten Sakrament daje duszy łaskę Ducha Świętego, przywraca jej utracona cnotę i odnawia piękno zeszpecone grzechem. (…) Gdyby ten Najświętszy Sakrament sprawowany był tylko w jednym miejscu i na całym świecie tylko jeden kapłan mógł Go konsekrować, z jakim nabożeństwem cisnęliby się ludzie do tego miejsca i tego sługi Bożego, aby być świadkiem Boskich tajemnic.

Mamy wielu kapłanów i w wielu miejscach uobecnia się ofiara Chrystusa, aby tym jaśniej okazała się miłość Boga do ludzi, im więcej Komunia św. rozpowszechnia się po świecie.

Dzięki Ci, Jezu dobry, odwieczny Pasterzu, że raczysz nas biednych wygnańców swym Ciałem i Krwią najświętszą i do przyjmowania tych świętych tajemnic sam nas zapraszasz, wzywając: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię. (Tomasz a Kempis "O naśladowaniu Chrystusa"

 

Wpis: 20 listopada godz. 12: 25

 

Uwielbienie BOGA

 

Wystarczy rozejrzeć się dookoła,

by dostrzec, że cały świat wielbi Boga!

Słońce – złotymi promieniami,

promienie – uśmiechami,

uśmiechy – ciepłem i dobrem,

wróble – ćwierkaniem,

żurawie – krzykiem radosnym,

wszystkie ptaki – gromkim wołaniem,

las – łagodnym, monotonnym szumem,

puste pola – ciszą i zadumą,

wiatr – zwariowaną miłością muska twarze…

A ja? Też Cię wielbię, mój Boże,

w ciszy swego serca.

 

Wpis: 18 listopada godz. 9:55

 

Św. Ojciec Pio o Eucharystii

*Pan Bóg w Eucharystii składa nam pocałunki miłości. Zatem przyjmujmy z wielką wiarą i miłością Komunię Świętą. 

*W tych tak smutnych czasach śmierci wiary, triumfującej bezbożności, najbezpieczniejszym środkiem uchronienia się przed chorobą zakaźną, która nas otacza, jest wzmacnianie się pokarmem eucharystycznym. Rzeczą oczywistą jest, że nie może się nim wzmocnić ten, kto miesiącami nie karmi się ciałem nieskalanego Baranka Bożego.

*Każda Msza święta, w której dobrze i pobożnie się uczestniczy, jest przyczyną cudownych działań w naszej duszy, obfitych łask duchowych i materialnych, których my sami nawet nie znamy. Dla osiągnięcia takiego celu nie marnuj bezowocnie twego skarbu, ale go wykorzystaj. Wyjdź z domu i uczestnicz we Mszy Świętej. Świat mógłby istnieć nawet bez słońca, ale nie może istnieć bez Mszy świętej

*Póki nie jesteśmy pewni, że nasze sumienie jest obciążone ciężką winą, nie należy zaprzestawać przyjmowania Komunii świętej.

*Przed Jezusem obecnym w Najświętszym Sakramencie wzbudzaj święte uczucia, rozmawiaj z Nim, módl się i trwaj w Objęciach Umiłowanego. 

Tajemnica Mszy Świętej podług mistyczki Cataliny Rivas.

Kochani! Powtarzajcie wraz ze mną:

Gdy Pan Jezus jest w sercu,

wszystko ma kolor Nieba

i wszystko wokół pięknieje!

Szarzyzna zmienia się w błękit,

radośnie śpiewa kos w moim ogrodzie

i bardziej przyjaźnie uśmiechamy się co dzień.

Szara wstęga ulicy zdaje się srebrzysta,

łzy są jakby mniej słone,

krzyże jakby lżejsze,

choć wcale nie krótsze ani wcale mniejsze!

Ciemność jakby jaśniejsza,

samotność mniej samotna,

cierpliwość bardziej cierpliwa,

pokora cicha, wcale niechełpliwa,

radość tak przedziwnie radosna!

Bo wraz z Jezusem w sercu gości wiosna -

wiosna marzeń i nowych nadziei,

co złość w piękno i dobro przemieni.

To wszystko Chrystus w swej miłości sprawia!

Czy Cię ta miłość nie zastanawia?

 

Wpis: 16 listopada godz. 10:05 

 

Bardzo często myślę o św. s. Faustynie… Wiele razy wspominałam, że uważam ją za swoją wielką przyjaciółkę, jej „Dzienniczek” towarzyszy mi nieustannie. Ileż można się od niej nauczyć! Nie tylko od wielkiego święta, ale każdego dnia! Jakaż to była wielka osobowość!!! Tak skromna, niewykształcona, a przewyższa swoją mądrością i postawą wielu, wielu ludzi!

Ciągle zadziwia mnie jej absolutne zaufanie Panu Jezusowi. Przecież to bardzo trudne w codziennym życiu, bo zawsze – obok słów „Jezu, ufam Tobie! – pojawiają się w naszej świadomości myśli, które wg nas mają uzdrowić konkretną sytuację. Zatem… czy do końca ufam Chrystusowi? A przecież On wie najlepiej – w swej Bożej mądrości i przede wszystkim – w swej miłości do człowieka – każdego z nas!  

Ks. Dolindo nauczył nas innej modlitwy, ale w swej treści bardzo podobnej do powyższych słów: „Jezu, Ty się tym zajmij!” Zajmij się, bo Ty wiesz najlepiej, co jest nam potrzebne, co nas uzdrowi, co naprawdę nam pomoże.

Pamiętam, jak to kiedyś ks. Jan Twardowski powiedział: „Wszystkie moje sprawy powierzam Jezusowi i mam święty spokój, bo to On już nimi się zajął.”

Zaufajmy Panu Jezusowi - nawet wtedy, gdy nasze sprawy wydają się nie do rozwiązania i po ludzku beznadziejne.

Święta Faustyno, pomóż nam dojrzeć do takiej postawy!

 

Wpis: 15 listopada godz. 9:10

 

Zbliża się godzina trzecia! Tak bardzo ważna, bo to właśnie o tej godzinie konał nasz Pan Jezus Chrystus. I to właśnie o tej godzinie polecił siostrze Faustynie odmawianie Koronki do Bożego Miłosierdzia. Zatem połączmy się we wspólnej modlitwie, mówiąc:

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. (znak krzyża).

1x Ojcze nasz: Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje; przyjdź królestwo Twoje; bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode Złego. Amen.

1x Zdrowaś Maryjo: Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.

1x Wierzę w Boga: Wierzę w Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana Naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny. Umęczon pod Ponckim Piłatem ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do piekieł. Trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga, Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

1x Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata. Następnie 10x Dla Jego bolesnej męki, miej miłosierdzie dla nas i świata całego. W ten sposób robimy 5x, aż dojdziemy do końca różańca.

Na zakończenie: 3x Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem. 3x O Krwi i Wodo, któraś wypłynęła z Najświętszego Serca Jezusowego jako zdrój Miłosierdzia dla nas – Ufamy Tobie. 3x Jezu, ufam Tobie.

Na zakończenie: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. (znak krzyża).

Ps. Koronkę można odmawiać w każdej chwili dnia i nocy! Ta modlitwa ma wielką moc!

 

Wpis: 14 listopada godz. 14:53

O życzliwosci raz jeszcze!

 

     Życzliwość - to piękny przymiot! Czy jestem życzliwy, życzliwa? To pytanie, które nasuwa się (przynajmniej powinno!) każdemu z nas każdego dnia, bo przecież funkcjonujemy wśród ludzi na różnych płaszczyznach życia – w domu, na ulicy, w kościele, w sklepie i gdziekolwiek indziej…

    Życzliwość jest potrzebna zawsze – i Tobie i mnie… Nic nie kosztuje, a może zdziałać tak wiele! Bo życzliwość – to dobre słowo,

przyjazny gest,

ciepłe spojrzenie,

niekosztowna dobroć

to mocny uścisk dłoni, która daje sygnał: lubię cię;

to uśmiech, który potrafi zamienić łzę w radość,

to gotowość do pomocy,

to także najzwyczajniejsza uprzejmość.

To także radość z cudzego powodzenia.

Ale... to również szczerze przekazany „znak pokoju” w czasie Mszy św.!

    Życzliwość to niedroga inwestycja – niewiele kosztuje, ale zysk, jaki niesie, może być ogromny! Oby tylko była szczera i prawdziwa, oby nigdy nie była tylko grą pozorów!

 

Wpis: 13 listopada godz. 9:55

[OFFICIAL] HYMN POLSKI / MAZUREK DĄBROWSKIEGO (męski) 1080p Full HD

Dzisiaj, w radosnym Dniu Niepodległości 

naszej Ojczyzny serdecznie pozdrawiam 

wszystkich Rodaków na całym świecie!

Wpis: 11 listopada godz. 8:11

 

W przeddzień Święta Niepodległości

powtarzam z wdzięcznością:

 

Kocham Cię, moja Ojczyzno, Polsko!

Kocham, ziemio nasączona krwią

naszych przodków!

Kocham Cię, polska ziemio,

piękna łanami zbóż,

zielenią lasów i szarych gór,

co sięgają nieba.

Kocham Cię, polska mowo,

co przetrwałaś nieskazitelna

w poezji Mickiewicza, Słowackiego, Norwida…

Kocham cię, piękna poezjo Herberta

i księdza Twardowskiego.

Kocham Cię, polska flago,

co dumnie powiewasz na moim domu.

Kocham cię, moja Ojczyzno,

ukryta w najpiękniejszych wspomnieniach

o Ojcu, Matce i braciach, o kościele pniewskim,

o każdym zakątku rodzinnego miasteczka.

Kocham cię, moja Ojczyzno,

w dziecięcym pacierzu,

który z ufnością kierowałam ku Bogu.

Kocham Cię, moja Ojczyzno,

w świętym skrawku tej ziemi -

w moim parafialnym kościele,

gdzie znajduję pokój serca

i Chrystusową miłość…

 

Kocham Cię, moja Ojczyzno,

w historii, której karty zapisały się 

przez wieki przykładem  miłości i odwagi.

 

Kocham Cię, moja Ojczyzno,

która trwasz w moim sercu!

Dziękuję, że jestem Twoim dzieckiem!

I z dumą powtarzam: Polsko, moja Ojczyzno!

O okresie życia, który zwie się starość!

 

Jak nietrudno zauważyć, w ostatnim czasie dość często wracam do moich starszych tekstów. Pragnę sprawdzić, czy ich treść jest nadal aktualna, czy myślę podobnie, jak na przykład sześć lat temu, gdy napisałam o starości. O tym, że nie lubię słowa „starość” też już pisałam wiele razy, ale… ono przecież istnieje i nie da się go wymazać ze słownika języka polskiego!

Jakże chętnie wracamy do swojej młodości! Przecież była taka piękna, radosna, taka dumna, pełna marzeń i wyobrażeń o świecie! Taka potężna, świeża spojrzeniem na świat, na wszystko, co nas otaczało i na to, co przed nami! Samo piękno i radość! Ileż w niej było entuzjazmu, szczerego zachwytu i nadziei (nawet pewności), że każdy kolejny rok życia będzie również podobny!

A tymczasem… Tak szybko minęła! Czy to jednak jest powód do smutku? Na pewno w sercu pozostała nostalgia za czymś bardzo pięknym i radosnym! Ale… czy na tej tęsknocie mamy poprzestać? Na pewno nie! Nigdy nie jest za późno, by odkryć w sobie coś, czego dotąd jeszcze nie dostrzegliśmy, co uczyni nasze życie ciekawsze i radośniejsze. Co nie pozwoli nam zardzewieć! Co pozwoli nam spojrzeć na siebie trochę humorystycznie:

 

Podwyżki pensji już nie wyprosisz,

Należną gażę poczta przynosi…

Spokojnie patrzysz, jak świat się zmienia,

Gdyż wiek ci daje mądrość spojrzenia…

Więc wiwat, starość! Niechaj nam służy,

Nawet gdy trochę chwilami nuży.

Bowiem – jak sądzę – w tym rzecz jest cała,

By jak najdłużej ta starość trwała. (Reiner Kern)

 

 

Listopad nie nastraja optymistycznie! Szare chmury snują się po niebie i  zazdrośnie strzegą miejsca dla słońca… O szyby dzwoni miarowo deszcz jesienny, jakby w takt naszych smutków…

Listopad kroczy sennie po ulicach, drogach …

Odleciały żurawie,

już nie snują się po błękicie nieba.

Aura jesienna i nastroje jesienne…

Nostalgia…

Tęsknota za słońcem lata…

Księżyc sennie przesuwa się po niebie,

wieje smutkiem i chłodem.

Samotni ludzie na cmentarzach

zapalają kaganki uczuć.

 

Dzisiaj ostatni spośród ośmiu – dzień zdobycia odpustu zupełnego  i ofiarowania go bliskiej (lub dalszej) duszy cierpiącej w czyśćcu. Nie zmarnujmy tej szansy pomocy i ulgi dla tych, których kochamy! 

 

 

„Niebo, piekło i czyściec to nie przenośnia czy fikcja literacka. Przedstawiamy namacalne dowody na to, że dusza ludzka jest nieśmiertelna. Prezentujemy świadectwa osób, które doświadczyły bezpośredniego kontaktu z duszami zmarłych: osób wyniesionych na ołtarze, księży egzorcystów i zwykłych śmiertelników obdarzonych charyzmatem obcowania z duszami czyśćcowymi. Co wspólnego ma przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula Von der Leyen z odwiedzinami dusz czyśćcowych? Ursula Hibbeln i Maria Simma – mistyczne pośredniczki z pokutującymi grzesznikami Święty ojciec Stanisław Papczyński – orędownik modlitwy za poległych husarzy i ofiary czasów wojny; Święta siostra Faustyna Kowalska – wspomożycielka potrzebujących Służebnice Boże; Wanda Malczewska; siostra Dulcissima Hoffmann i siostra Wanda Boniszewska i ich misja ratowania skazanych na czyściec; Święty Grzegorz Wielki. Gregorianki – koło ratunkowe dla grzeszników; Święta Teresa z Ávila i jej wizje dusz czyśćcowych; Święta Gemma Galgani – dziewczyna, która poczuła na ramieniu dotyk zmarłej zakonnicy; Święty ojciec Pio – czy zjawiał się w czyśćcu, by pomagać grzesznikom? Święty Szarbel Makhlouf i święty Andrzej Bobola – spektakularne cuda z zaświatów. Materialne ślady istnienia dusz czyśćcowych – słynne muzeum w Rzymie. Ślady dusz pozostawione w Polsce – nie tylko na Jasnej Górze.

NIE WSZYSCY MOGĄ JE WIDZIEĆ. ALE WSZYSCY MOGĄ IM POMÓC. CI, KTÓRZY BYLI TU PRZED NAMI, CZEKAJĄ NA NASZĄ MODLITWĘ. To nie jest tak, że oni umarli, a my żyjemy. To właśnie oni żyją, a my umieramy.” (Ks. Piotr Pawlukiewicz)

 

Wpis: 7 listopada godz. 14:45

 

 

Dzisiaj szósty dzień listopada… Kolejny, by zwrócić się ku duszom cierpiącym w czyśćcu. Jak nam wiadomo (albo i nie wiadomo), do ósmego tegoż miesiąca możemy zdobywać odpusty zupełne dla naszych zmarłych. Nie tylko warto, ale wręcz trzeba skorzystać z tych możliwości przyniesienia im ulgi w cierpieniach czyśćcowych.

Jestem pod ogromnym wrażeniem książek, w których dusze czyścowe błagają o pomoc nas, ludzi żyjących na tym świecie.  Nie sposób wymienić wszystkich publikacji, wskażę tylko na kilka. To „Moje przeżycia z duszami czyśćcowymi” autorstwa Marii Simmy, „Przedziwne sekrety dusz czyśćcowych” autorstwa s.  Emmanuele Maillard, "Kto umrze, zobaczy czyściec i raj” księdza Dolindo Ruotolo czy „Ratujcie nas!” autora Grzegorza Fellsa.

To nie jest fikcja literacka! To najprawdziwsza prawda!!! Dusze czyśćcowe – za pozwoleniem Bożym – ukazują się niekiedy, pokazując nam świat w innym wymiarze, świat, który istnieje, chociaż dla nas jest niewidzialny. Dusze zmarłych przybywają na ziemię, by prosić (to mało powiedziane – by błagać) o pomoc. Pomoc w postaci modlitwy, ofiarowanych Mszy świętych, odpustów, Różańca i najróżniejszych ofiar z codziennego życia. Pisałam o tym wczoraj bardzo dokładnie. Dodam tylko, że warto  pamiętać, iż dusze czyśćcowe z wdzięczności odpłacą nam gorącą modlitwą w naszych potrzebach. Zatem tym bardziej módlmy się za naszych kochanych (i nie tylko tych bliskich, ale wszystkich) zmarłych!

 

Wpis: 6 listopada godz. 10:45