W wigilię Zesłania Ducha Świętego wołam: „Niech
zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!”
Pamiętamy te mocne, wielkie słowa wypowiedziane przez Jana Pawła II w czasie
pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny 2 czerwca 1979 roku – na placu Zwycięstwa w Warszawie.
Przypomnijmy
sobie także słowa zawarte w encyklice autorstwa Papieża Polaka „O Duchu Świętym
w życiu Kościoła i świata”
Oto fragment: „Ducha
Świętego wyznaje Kościół jako „Pana i Ożywiciela”. Czyni to słowami
Symbolu wiary, zwanego nicejsko-konstantynopolitańskim od dwóch Soborów — w
Nicei (325 r.) i w Konstantynopolu (381 r.) — którym zawdzięcza swoje powstanie
i ogłoszenie. Tam również dodano, że Duch Święty „mówił przez Proroków”.
Są to słowa,
które Kościół czerpie z samego źródła wiary, którym jest Jezus Chrystus.
Istotnie, według Ewangelii św. Jana, Duch Święty został nam dany wraz z
nowym życiem, jak głosi i obiecuje Jezus w dniu uroczystego żydowskiego Święta
Namiotów: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie — niech przyjdzie do
Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza” (J 7,
37 n.). I Ewangelista dodaje: „A powiedział to o Duchu, którego mieli
otrzymać wierzący w Niego” (J 7, 39). Symbol wody, podobieństwo wody,
wyraziło się również w rozmowie z Samarytanką, gdy Chrystus mówi o „źródle wody
wytryskującej ku życiu wiecznemu”. W rozmowie zaś z Nikodemem głosi potrzebę
nowego „narodzenia się z wody i Ducha”, aby „wejść do królestwa Bożego”
(por. J 3, 5).
Kościół tedy,
pouczony słowem Chrystusa, czerpiąc z doświadczenia Pięćdziesiątnicy i własnych
„dziejów apostolskich”, od początku głosi wiarę w Ducha Świętego, jako Ożywiciela,
poprzez którego niezgłębiony Trójjedyny Bóg udziela się ludziom,
zaszczepiając w nich zadatek życia wiecznego.
Wiara ta, stale
wyznawana przez Kościół, stale winna być odnawiana i pogłębiana w świadomości
Ludu Bożego. W ostatnim stuleciu dokonało się to kilkakrotnie: od Leona
XIII, który ogłosił encyklikę Divinum illud munus (1897) całkowicie poświęconą Duchowi Świętemu, do
Piusa XII, który w encyklice Mystici Corporis (1943 r.) odwołał
się do Ducha Świętego jako do życiodajnej zasady Kościoła w którym działa On w
jedności z Głową Ciała Mistycznego, Chrystusem; do Soboru Watykańskiego II,
który podniósł potrzebę ożywienia nauki o Duchu Świętym, jak to
podkreślił Paweł VI, mówiąc: „Po chrystologii, a zwłaszcza eklezjologii
Soboru winno nastąpić nowe studium i nowy kult Ducha Świętego, właśnie jako
nieodzowne dopełnienie nauczania soborowego”.
Jesteśmy więc w naszej epoce na
nowo wezwani odwieczną, a zawsze nową wiarą Kościoła, aby zbliżyć się do Ducha Świętego-Ożywiciela.”
Wpis: 27 maja godz. 12:25
