Mądrość
wywyższa swych synów i ma pieczę o tych, którzy jej szukają.
Kto ją
miłuje, miłuje życie, a kto dla niej rano wstaje, będzie napełniony weselem.
Kto ją
posiądzie, odziedziczy chwałę, a gdzie ona wejdzie, tam Pan błogosławi.
Którzy
jej służą, oddają cześć Świętemu, a miłujących ją Pan będzie miłował.
Kto jej
słucha, sądzić będzie narody, a kto do niej się przykłada, mieszkać będzie
spokojnie.
Kto jej
zaufa, ten ją odziedziczy i posiadać ją będą jego pokolenia.
W
początkach powiedzie go trudnymi drogami, bojaźnią i strachem go przejmie, dręczyć
go będzie swoją nauką, aż nabierze zaufania do jego duszy i wypróbuje go przez
swe nakazy, następnie powróci do niego po drodze gładkiej i rozraduje go, i
odkryje mu swe tajemnice.
A jeśliby
zszedł na bezdroża, opuści go i odda w moc jego upadku.
Uważaj na
okoliczności i strzeż się złego, a nie będziesz się wstydził samego siebie.
Jest
bowiem wstyd, co grzech sprowadza, i wstyd, który jest chwałą i łaską. Nie miej
względu na osobę ze szkodą dla swej duszy i nie wstydź się aż tak, by to było
twoim upadkiem.
Nie
powstrzymuj mowy, gdy jej potrzeba, mądrość bowiem poznaje się z mowy, a naukę
- ze słów języka.
Nie
sprzeciwiaj się prawdzie, ale wstydź się swej nieumiejętności!
Nie
wstydź się wyznać swych grzechów, a nie zmagaj się z prądem rzeki!
Nie
płaszcz się przed człowiekiem głupim i nie kieruj się względem na osobę władcy.
Aż do
śmierci stawaj do zapasów o prawdę, a Pan Bóg będzie walczył o ciebie.
Nie bądź
odważny w języku, a gnuśny i leniwy w swych czynach.
Nie bądź
jak lew we własnym domu: nie podejrzewaj domowników z urojonych przyczyn.
Nie miej
ręki wydłużonej do brania, a do dawania - skróconej." (Mądrość Syracha, 4)
