Jestem jak liść na wietrze,
chyboczę niepewnie na gałązkach życia,
łopoczę na
wietrze trudnych spraw…
Bywam rzucana podmuchem wiatru,
który tnie w oczy, zalewając łzą…
Szeleszcząc na wietrze, spoglądam w dal…
Ten szelest –
to szept modlitwy -
cichej, pokornej i ufnej…
Bądź pochwalony Panie mój!
Dziękuję Ci za ten wiatr,
choć tak gwałtowny!
Lekki zefirek
nie ma tej siły,
która dmie w żagle
i pozwala rozwinąć się skrzydłom!
Zatem… dmij w moje żagle,
by było ciekawie,
mądrze
i pięknie!
Wpis: 16 lutego godz.
9: 24
