Kochani, czy uwierzycie?

Rankiem idę do kościoła,

a tu nagle ktoś mnie woła!

Niezwykle donośnie,

serdecznie i bardzo radośnie.

Skąd dochodzi ten miły głos?

Rozglądam się wokoło…

Nie widzę nikogo!

A głos coraz potężniejszy,

Przyjazny i coraz donioślejszy.

Podnoszę głowę do góry.

I co widzę?

Na samym czubku drzewa

siedzi sobie kos i radośnie śpiewa.

Najwyraźniej dla mnie promienną wieść głosi,

że już wiosna nadchodzi

i o posłuchanie prosi.

Staję zachwycona i słucham w zachwycie,

bo mimo wszystko piękne jest życie!

Z wielką radością zmierzam do kościoła,

a mój kos ciągle jeszcze woła…

I nagle myśl inna mi przychodzi,

że wcale nie o śpiew dla mnie tutaj chodzi!

Nie dla mnie ptaszek tak pięknie śpiewa,

ale od wczesnego rana

wielbi swoim hymnem naszego Pana!

I prosi, abym  wraz z tym pieniem

zaniosła Mu szczere uwielbienie!

Idę więc radosna, by powiedzieć Panu,

że kocha go świat cały, także ptaszek mały!

Wpis: 16 lutego godz. 10:43