To był czas niezwykły!

Czas, który pozostanie w naszych sercach

i pamięci na zawsze!

Dwadzieścia cztery godziny z MATKĄ BOŻĄ.

Czas piękny i pełen miłości,

czas, którego nie da się wyrazić kilkoma słowami,

bo są zbyt ubogie!

Czas wpatrywania się w Jej oblicze,

pełne miłości promieniującej

na nas wszystkich – bogatych i biednych,

zdrowych i chorych, smutnych i radosnych…

Skierowałaś ku nam, Maryjo,  wzrok sięgający daleko poza mury

naszej świątyni przeźmierowskiej!

Wzrok kochający, skierowany na wszystkich bez wyjątku –

pobożnych i grzeszników, tych, co blisko i tych,

którzy stracili orientację

i odeszli gdzieś daleko, poza granice swojego sumienia…

Wzrok, który przykuwał,

od którego nie można było się oderwać!

Chciało się tylko wpatrywać i trwać!

Jak najdłużej, by zatrzymać miłość

uwiecznioną w kochających oczach i sercu!

Czuliśmy się, jak w niebie – u tronu samej Królowej.

A Ona słuchała cierpliwie, słuchała bicia naszych serc,

naszych wołań, naszych próśb, ale i podziękowań.

Bo był to przecież czas dziękczynienia –

za Jej miłującą obecność,

za troskę o nasze domy, rodziny, nasze dzieci,

nasze problemy życiowe, naszą wiarę…

Dziękujemy Ci,

Najświętsza Panienko, Ukochana Matko,

za cudowny czas Twojego nawiedzenia!

Wędrujesz od lat po Polskiej Ziemi.

Nieś wszędzie swoją dobroć i cierpliwość

oraz to wszystko, co nakazuje Ci Twoja miłość

do każdego człowieka!

 

Wpis: 3 października godz. 11:45