Dzisiaj w
czasie Mszy świętej słyszymy o drodze do Emaus. Pan Jezus podąża tam wraz z „przypadkowo”
spotkanymi uczniami. „Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.
Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z
nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich
zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni.
A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z
przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało.
Zapytał ich: Cóż takiego? Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem
Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i
całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i
ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak,
a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze
niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy
Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy
zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko
tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli. Na to On rzekł do nich: „O
nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co
powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej
chwały?” I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co
we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do
której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go,
mówiąc: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił.”
Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb,
odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i
poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce
nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał? W tej
samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych
Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: „Pan rzeczywiście
zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi.” Oni również opowiadali, co ich spotkało
w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba. (Łk 24,13-35)
Przytoczyłam
treść całej dzisiejszej Ewangelii. Mimo że słyszałam ją już tyle razy, wciąż budzi
we mnie przedziwne uczucia, wciąż wzrusza… Ma ona wymiar symboliczny, bo czyż
my nie jesteśmy tymi „uczniami”, którzy podążają drogą do jakiegoś celu i
spotykają „po drodze” Chrystusa?! Czyż nie staje ON na naszej drodze życia i
nie tłumaczy nam świętych prawd? Czy nasze oczy tak często nie są „na uwięzi”?
I nasuwa się jeszcze jedno, bardzo ważne pytanie: Czy rozpoznajemy GO w tym
małym kawałku Chleba, którym pragnie nas karmić każdego dnia?
Pan zmartwychwstał!
Idzie do Emaus -
do Ciebie, i do mnie…
Z miłością,
dobrym słowem
i nadzieją!
Wpis: 24 kwietnia godz. 11:10
