„Imię Jan jest pochodzenia hebrajskiego
i oznacza tyle, co „Bóg jest łaskawy". Jan Chrzciciel urodził się jako syn
kapłana Zachariasza i Elżbiety (Łk 1, 5-80). Jego narodzenie z wcześniej
bezpłodnej Elżbiety i szczególne posłannictwo zwiastował Zachariaszowi
archanioł Gabriel, kiedy Zachariasz jako kapłan okadzał ołtarz w świątyni (Łk
1, 8-17).
Przyszedł na świat sześć miesięcy przed
narodzeniem Jezusa (Łk 1, 36), prawdopodobnie w Ain Karim leżącym w Judei, ok.
7 km na zachód od Jerozolimy. Wskazuje na to dawna tradycja, o której po raz
pierwszy wspomina ok. roku 525 niejaki Teodozjusz.
Przy obrzezaniu otrzymał imię Jan,
zgodnie z poleceniem anioła. Z tej okazji Zachariasz wyśpiewał kantyk, w którym
sławi wypełnienie się obietnic mesjańskich i wita go jako proroka, który przed
obliczem Pana będzie szedł i gotował mu drogę w sercach ludzkich (Łk 1, 68-79).
Kantyk ten wszedł na stałe do liturgii i stanowi istotny element codziennej
porannej modlitwy Kościoła - Jutrzni.
Poprzez swoją matkę, Elżbietę, Jan był
krewnym Jezusa (Łk 1, 36). Św. Łukasz przekazuje nam w Ewangelii następującą
informację: „Dziecię rosło i umacniało się w duchu i przebywało na miejscach
pustynnych aż do czasu ukazania się swego w Izraelu" (Łk 1, 80). Można to
rozumieć w ten sposób, że po wczesnej śmierci rodziców będących już w wieku
podeszłym, Jan pędził żywot anachorety, pustelnika, sam lub w towarzystwie
innych. Nie jest wykluczone, że mógł zetknąć się także z esseńczykami, którzy
wówczas mieli nad Morzem Martwym w Qumran swoją wspólnotę.
Kiedy miał już lat 30, wolno mu było
według prawa występować publicznie i nauczać. Podjął to dzieło nad Jordanem,
nad brodem w pobliżu Jerycha. Czasem przenosił się do innych miejsc, np.
Betanii (J 1, 28) i Enon (Ainon) w pobliżu Salim (J 3, 23). Swoje nauczenie
rozpoczął w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza (Łk 3, 1), czyli w 30
r. naszej ery według chronologii, którą się zwykło podawać.” (z brewiarza) cdn.
…
Wis: 24 czerwca godz. 11:00
