Wędrując ulicami Wiecznego Miasta…

Często wracam myślami do Wiecznego Miasta…

Wędruję szlakiem mojej wyobraźni…

Przywołuję znajome miejsca -

place, ulice, fontanny, świątynie…

Snuję się wśród różnojęzycznych tłumów

pełna zachwytu dla barokowego piękna

zaklętego w fontanny, rzeźby, kolumny…

Wnętrza kościołów chronią przed zgiełkiem.

Tu ze czcią klękam przed Panem Bogiem,

milcząco wsłuchuję się w ciszę

i wielbię najwyższy Majestat…

Jestem sama, ale nigdy samotna!

Tutaj Seneka pod rękę z Petroniuszem

kroczy po Forum Romanum,

rozprawiając o ludzkim bycie,

rozumnym ładzie i harmonii świata…

Tu św. Piotr podąża z uczniami,

dodaje otuchy przed wyrokiem cezara…

Tu św. Paweł naucza tak pięknie, że staję i słucham…

Idę z nim razem – mistrzem ukochanym –

uliczką, co wiedzie na ścięcie.

Jakże pogodny, jakże jest radosny

przed spotkaniem z Bogiem!

Wspinam się po ponad stu schodach

do małego Dzieciątka, co błogosławi najmłodszym,

toczę z Nim długie rozmowy

o moich dzieciach, które dla matki zawsze są małe,
o moich wnuczkach i wnukach kochanych.

Błogosław im Panie!

Każdy dzień rozpoczynam spotkaniem z Janem Pawłem,

bo wszystkim udziela audiencji!

Słucha tysiąca próśb o zdrowie, opiekę…

Uśmiecha się tak pięknie, jak tylko On potrafi!

Pomogę ci, pomogę, wstawię się za tobą -

szepce stroskanemu ojcu i strapionej matce,

błogosławi tłum dzieci o smutnych twarzach,

błogosławi kalekich, szczególnie mu bliskich…

Zewsząd płynie modlitwa pełna nadziei…

Trudno by zliczyć ulubione miejsca!

Jest ich tak wiele…

Wędrówek moich nie widać końca…

Bo Wieczne Miasto – to samo piękno!

Piękno, co rodzi zachwyt, że aż dech zapiera!

Chodzę, zachwycam się i dziwię nieustannie,

pozdrawiam Caravaggia, co życie miał burzliwe,

ale i niezwykle stworzył dzieła…

Pozdrawiam wszystkich twórców,

mistrzów pędzla i pióra, co swoje życie

poświęcili Bożej chwale.

Napełniona nadzwyczajnym pięknem

wracam do codzienności…

Chowam je w pamięci i sercu,

by znowu kiedyś wyruszyć w niezwykłą podróż

do Wiecznego Miasta.