Wracam
rankiem z kościoła,
a
tu przechodzi obok wiosna
uśmiechnięta,
nasza, polska, radosna…
Wskazuje
mi na szczyt drzewa,
na
którym siedzi kos i wesoło śpiewa…
Zatrzymuję
się, patrzę,
a
to mój znajomy z Małgosi ogrodu
głośnym
śpiewem i wesoło wita
i
o przyczynę mej radości pyta!
Ptaszku
kochany, mam powodów tysiące,
aby
cieszyć się, radować, weselić…
Popatrz,
jak pięknie dzisiaj świeci słońce…
A
czy widziałeś ten klucz żurawi,
co
w naszej ojczyźnie pragnie zabawić?
Czy
dostrzegłeś te wszystkie świeże uroki,
co
swą urodą przyciągają oko -
mimo
śniegu, który tak uparcie
ciągle
trwa na zimowej, niechlubnej warcie?
Nietrudno
dostrzec radość w sercach naszych!
Bo
najważniejszy powód tej radości jest taki,
że
Pan z martwych powstał
i
nam też obiecał powstanie
ze
śmierci do życia
i
po wieczne czasy z Nim trwanie…
Dzisiaj
ukazał się Magdalenie...
Obym
umiała Cię tak kochać,
jak
ona, mój Panie!
